Ἀπάντηση στή ἀνάρτηση «Το κλεφταρματωλικό σύνδρομο» τοῦ Παντελῆ Σαββίδη
τοῦ Νέστορα Νικηφορίδη
Κύριε Σαββίδη, πάντα ἡ γνώμη σας εἶναι χρήσιμη, καί εἶναι ἀξιέπαινη ἡ προσπάθειά σας γιά ἐμβάθυνση στίς αἰτίες τῆς λεγομένης κρίσεως, γιά νά μήν ποῦμε ἀρχομένης καταστροφῆς. Στό ζήτημα ὅμως τοῦΚΛΕΦΤΑΡΜΑΤΩΛΙΣΜΟΥ, ἐπιτρέψτε μου νά σᾶς πῶ ὅτι νομίζω ὅτι βιασθήκατε.
Δέν πειράζει, τό σφάλλειν ἀνθρώπινον: Καμία σχέση δέν ὑπάρχει μεταξύ κλεφτῶν καί ἁρματωλῶν πρό τοῦ 1821 ἀφ' ἐνός, καί ληστῶν τοῦ 19ου αἰιῶνος ἤ κατσαπλιάδων τοῦ 20οῦ αἰῶνος, ἤ σημερινῶν ἀναρχικο-ἀριστεριστῶν ἀφ' ἑτέρου.
Σᾶς συνιστῶ τήν ἀνάγνωση, ἰδίως, τῆς γνωστῆς Ἱστορίας τῶν ἐπαναστάσεων ἀποτινάξεως τοῦ τουρκικοῦ ζυγοῦ τοῦ Σάθα, ἀλλά καί τό « Ὁ Ἁρματωλισμός ἐν Πελοποννήσῳ» τοῦ Τάκη Κανδηλώρου.
Δέν ὑπάρχει κανένα κλεφταρματωλικό σύνδρομο πού ἐμπόδισε τήν πορεία καί τόν καλῶς ἐννοούμενο «ἐκσυγχρονισμό» τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους μετά τήν ἀπελευθέρωση τοῦ 1828. (Οἱ ληστές τοῦ 19ου αἰῶνος δέν ἀποτελοῦν παράδειγμα κλεφταρματωλισμοῦ ἀλλά κακέκτυπη ἀπομίμησή του, π.χ. ὁ Νταβέλης εἶναι μιά τραγική ψυχο-κοινωνική περίπτωση, πού θά μποροῦσε νά τύχῃ στό Φάρ Οὐέστ ἤ ὁπουδήποτε ἀλλοῦ, καί δέν συνδέεται μέ τήν «παράδοση» τοῦ κλεφταρματωλισμοῦ, οὔτε ἱστορικά οὔτε «ἰδεολογικά»).
Ἀντιθέτως, στήν Ἑλλάδα ὑπάρχει, καί σήμερα ἀκόμη, ΑΝΤΙ-κλεφταρματωλικό σύνδρομο καί «ἐκσυγχρονιστικό σύνδρομο», κύκλων στραμμένων ΔΟΥΛΙΚΑ πρός τήν Δύση, Μασωνίας μή εξαιρουμένης..., πού κατέστησαν τό Ἑλληνικό κράτος, δυστυχῶς, ἐν πολλοῖς, ΔΟΒΛΕΤΙ. (Ὁ Μποδοσάκης, ἐρωτώμενος μέ ποῖο κόμμα εἶναι, ἀπαντοῦσε : "ΜΕ ΤΟ ΔΟΒΛΕΤΙ").
Αὐτό τό Δοβλέτι, δηλαδή ἡ ἀντικατάσταση τοῦ τουρκικοῦ ζυγοῦ ἀπό ΡΑΓΙΑΔΕΣ πού κυβερνοῦσαν καί διοικοῦσαν (καί κυβερνοῦν καί διοικοῦν) , μέ σχολαστικισμό καί μέ ἐξαναγκαστικές μεθόδους εἰλημμένες ἐκ τῆς Ἑσπερίας καί ὄχι μέ μεθόδους ἐμπνευσμένες ἐκ τῆς δικῆς μας Ὀρθοδόξου Λαϊκῆς ΚΑΙ Λογίας Παραδόσεως, ἔθετε ἐκ φύσεως τό δίλημμα : Ἀντίσταση καί βελτιώσεις ΕΝΤΟΣ τοῦ συστήματος, ἤ μόνον ΕΚΤΟΣ τοῦ συστήματος καί ἀντίθετα πρός αὐτό;
Ἥρωες διδάσκαλοι, ἥρωες ὑπάλληλοι καί ἥρωες στρατιωτικοί, τίς περισσότερες φορές ἀφανεῖς, διδάσκοντας μέ λόγο καί μέ τό παράδειγμά τους καί διοικώντας ὀρθόδοξα παρά τά ἐμπόδια πού ἀντιμετώπιζαν ἀπό τούς ἀνωτέρους τους, κράτησαν καί τήν Ἑλλάδα ἐλεύθερη καί τόν ἀέρα τῆς ἐλευθερίας στήν Ἑλληνική κοινωνία.
Ἡ ἰσορροπία αὐτῶν τῶν ἀφανῶν «ἡρώων τῆς Ψωροκώσταινας» μέ τήν δυτικότροπη καί πολισμικά ἀλλοτριωμένη ἐλίτ, ἦταν πάντα προβληματική γιά τό τελικό διά ταῦτα, στό ἐπίπεδο τοῦ δέον γενέσθαι. Σέ κάθε σοβαρή σύγκρουση γιά καίρια θέματα, οἱ ὀρθόδοξοι ἥρωες πατριῶτες ἀντιμετωπίζονταν καί ἀντιμετωπίζονται ὡς «ἀντάρτες», ὡς ἀνυπάκουοι, ὡς ἀπρόβλεπτοι.
Ἡ συνομωσία τῶν βλακῶν τούς ταλαιπώρησε καί τούς ταλαιπωρεῖ. Ἀλλά καί ἡ συνομωσία τῶν τάχα «ἐκσυγχρονιστῶν» ἐπίσης. Ἀμφότερες σταματοῦν κάθε τί τό χρήσιμο γιά τήν Ἑλλάδα, καί τό τυλίγουν σέ μία κόλλα χαρτί νομιμοφάνειας, ἀλλιῶς τό ἐκτρέπουν σέ δευτερεύουσες ἀτραπούς ἤ καί τό ἐκμεταλλέυονται ἀντιστρόφως, ἐάν εἶναι δυνατόν. Βρίσκονται, βλέπετε, τίς περισσότερες φορές, στά «ὑψηλά πόστα». Μεταξύ ἴσων ἤ περίπου ἴσων, προτιμᾶται καί ἀνεβαίνει συνήθως ὁ χειρότερος, συχνά δέ καί ὁ βλακωδέστερος ὡς πλέον πειθήνιος καί προβλέψιμος.
Σέ ἕνα τέτοιο σύστημα, ἐπικρατεῖ τό ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΡΑΓΙΑΔΙΣΜΟΥ. Ὄχι κάποιο σύνδρομο κλεφταρματωλισμοῦ. Αὐτά ὅσον ἀφορᾶ τά προβλἠματα ὅσων προσπαθοῦν γιά τό καλλίτερο δυνατόν ἐντός του συστήματος.
Τώρα, ἐκτός τοῦ συστήματος, ἀναπτύχθηκαν δύο, ἐξ ἐσπερίας καί αὐτές, τάσεις. Μία ἀριστερά-ἀναρχική, καί μία δεξιά. Ἀπό ἔξω ἀπό τό σύστημα, προσπάθησαν νά τό ἐλέγξουν καί νά τό φέρουν στά μέτρα τους. Νά τό ἐργαλειοποιήσουν πρός ἴδιον ὄφελος.
Ἡ δεξιά μέ τήν βοήθεια τῆς βασιλείας καί μέ τήν ὑποστήριξη τοῦ Ἀγγλικοῦ παράγοντα, μετά δέ ἀπό τό 1949, μέ τήν ὑποστήριξη καί τόν ἔλεγχο τοῦ Ἀμερικανικοῦ παράγοντα. Ἡ ἀριστερά, μέ τί ἄλλο; μέ τήν Ἐπανάσταση! Αὐτά βέβαια, ἀμφότερες οἱ τάσεις καί στάσεις καί πραξικοπηματικές ἐπαναστάσεις, στό ὄνομα πάντα τῆς ἐπιστήμης καί τοῦ «ἐκσυγχρονισμοῦ»!
Ὁ μακαρίτης ὁ Καραμανλῆς ὁ πρῶτος, ἤθελε «μηχανικούς καί ὄχι παπάδες». Ὅπως καί οἱ Ἀμερικανοί πού εἶχαν βγάλει σπυράκια ὅταν διάβασαν τί ἔγραφε ἡ περίφημη διακήρυξη τῆς Ἑνώσεως τῶν Χριστιανῶν Ἐπιστημόνων τοῦ Δεκεμβρίου τοῦ 1944. Καί, περιθωριοποιώντας πλήρως τό ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ μήνυμα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἄφισαν καί σχεδόν προώθησαν τήν ἀριστερή διανόηση ὡς τήν σχεδόν μόνη ἀποδεκτή κοινωνικῶς ὁδό γιά κάθε σκεπτόμενον πολιτικῶς εἰς βάθος Ἕλληνα. Ἀκόμη καί ὁ Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ἄνθρωπος χωρίς δόλο καί διά τοῦτο μέ ἠθελημένη ἀγνόηση τοῦ δόλου τῶν ἑκατέρωθεν χειραγωγήσεων, εἶχε ἐπηρεσθῆ ἀπό ὁρισμένες σκέψεις τοῦ μαρξισμοῦ καἰ χαρακτηριζόταν ἀπό πνεῦμα καταλλαγῆς καί εὑρέσεως κάποιων ἀληθειῶν καί σέ αὐτόν, ἐνῶ γιά νά μείνῃ ὡς ἡγετικός ἐνεργός πολιτικός τῆς δεξιᾶς θά ἔπρεπε νά ἐνστερνισθῆ τήν «χειραγωγοῦσα» (κέντρο καί ἀριστερά) πλευρά τῆς δεξιᾶς.
Ἀφίσαμε ὅμως ἀδιευκρίνιστο, τό τί ἔγραφε ἡ περίφημη διακήρυξη τῶν ἑκατοντάδων Χριστιανῶν Ἐπιστημόνων τοῦ Δεκεμβρίου τοῦ 1944. Ἡ διακήρυξη αὐτή ἀπαντοῦσε μέ ἔνα πυκνογραφημένο κείμενο διακοσίων σελίδων, ὄχι μόνον στόν ὑλισμό τῆς ἀριστερᾶς, ἀλλά καί σέ ὅλα τά τότε νεοφανῆ καί αἱρετικά ἀπό Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς ἀπόψεως ἰδεολογικά ρεύματα. Ἔτσι ὅμως, δέν ἦταν ἀρεστή πέραν τοῦ Ἀτλαντικοῦ, διότι κατεδάφιζε τόν ὑλισμό καί τόν οἰκονομισμό τόσον τοῦ κουμμουνισμοῦ ὅσον καί τοῦ καπιταλισμοῦ!
Ἄς ἔλθουμε τώρα, στήν ἔχουσα τό «ἐκσυγχρονιστικό σύνδρομο» καί κλεφταρματωλικό ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ ἀριστερά. Κατά τήν κατοχή, προσήλκυσε ὀπαδούς στό ὄνομα τοῦ ΕΘΝΙΚΟΥ ἀπελευθερωτικοῦ ἀγῶνος, καί ἐπικαλούμενη βεβαίως τόν κλεφταρματωλισμό. Μετά τήν κατοχή ὅμως, τό προσωπεῖο τοῦ κλεφταρματωλισμοῦ διαλύθηκε,με τή βοήθεια πού προσέφερε στήν ἐπάνοδο τῆς βασιλείας τοῦ Γεωργίου τοῦ Β : Ἐντολή νά μήν ψηφίσουν καθόλου στό δημοψήφισμα οἱ κουμμουνιστές. Δέν ἐπρόκειτο περί λάθους, ἀλλά γιά ἐπιλογή τῆς ρήξεως, δηλαδή γιά ἐπιλογή τῆς κουμμουνιστικῆς ἐπαναστάσεως μέ πλήρη ἄρα ρήξη καί μέ τό ὅποιο κλεφταρματωλικό καί ἐθνικο-ἀπελευθερωτικό προσωπεῖο.
Μένοντας ἡ ἀριστερά, οὐσιαστικά ἐκτός τοῦ πολιτικοῦ συστήματος μετά τό 1949, ἀλλά μέ πλῆθος δυνατοτήτων της γιά τήν κατάκτηση τοῦ χώρου τῆς διανοήσεως καί τοῦ «πολιτισμοῦ» (δηλαδή κουλτούρας), ἀλλάκαί τοῦ δημοσιογραφικοῦ χώρου, ἀφ’ἑνός μέν ἀπέβαλε σιγά-σιγά τόν πατρωτικό μανδύα, ἀφ’ἑτέρου δέ, ὡς διεθνιστική πλέον διανόηση, συνεργάσθηκε πλήρως μέ τίς δυνάμεις τῆς ἀθεΐας τῆς Εὐρώπης, καί τῆς ἀνατολικῆς καί τῆς δυτικῆς.
Ἔτσι ὀρθότερο ἀπό ἀπόψεως πνευματικῆς-πολιτισμικῆς συγγένειας, θά ἦταν νά εἶχε ὀνομασθῆ τό μέν ΚΚΕ «ἑξωτερικοῦ» ΚΚΕ ἀνατολικο-εὐρωπαϊκῆς ἀθεΐας, τό δέ ΚΚΕ «ἐσωτερικοῦ» ΚΚΕ δυτικο-εὐρωπαϊκῆς ἀθεΐας.
Ἀπό ἀπόψεως τώρα ἀναφορᾶς τῆς ἀριστερᾶς στόν κλεφταρματωλισμό, ἡ ἀριστερά τῆς σταλινικῆς ἀνατολικο-εὐρωπαϊκῆς ἀθεΐας ἐξακολούθησε νά ἐπικαλεῖται «δόξες» ἀγώνων τοῦ βουνοῦ, μέ ὁλοένα πιό ξεχασμένο πλέον τό τοτινό της πατριωτικό καί ἀπελευθερωτικό προσωπεῖο.
Κύριο ὅμως χαρακτηριστικό τοῦ κλεφταρματωλισμοῦ ἦταν ἀκριβῶς τό πατριωτικό καί ἀπευλευθερωτικό στοιχεῖο, παρά τίς ὅποιες παρεκκλίσεις ἤ καί προδοσίες. Διότι ἡ οὐσία τοῦ κλεφταρματωλισμοῦ ἦταν τό νά δύναται νά μήν ζήσῃ ὁ ραγιάς ὑποχρεωτικά ὡς ραγιάς, ἀλλά νά φεύγῃ στά βουνά καί νά μήν εἶναι ὑποχρεωμένος νά προσκυνᾶ τούς Τούρκους, νά τούς ὑπηρετεῖ , νά τοῦ παίρνουν τήν γυναίκα ὅποτε ἤθελε κάποιος διεστραμμένος μπέης, καί τίς κόρες του γιά κάποιο χαρέμι.
Ὅταν ὁ Κολοκοτρώνης ρωτήθηκε ἀπό ἕναν Ἄγγλο, γιατί δέν ἐπιδιώκουν εἰρήνη οἱ Ἕλληνες μέ τούς Τούρκους, ἀπάντησε ὅτι : Ἐπειδή μᾶς σφάζουν αἰῶνες τώρα, καί ἐπειδή ποτέ δέν νικηθήκαμε και δέν παραδοθήκαμε, ἀφοῦ δέν παραδώσαμε τά κάστρα μας. Ἐρωτηθείς δέ ποιά κάστρα, ἀπάντησε, τό Σούλι, τήν Μάνη καί ὅπου ἔχει βουνά.
Μετά ἀπό αὐτά, ἄς δοῦμε καί τήν ἀριστερά τῆς δυτικο-εὐρωπαϊκῆς ἀθεΐας, καί τήν ἀνύπαρκτη σχέση της μέ τόν κλεφταρματωλισμό. Ὁ κλεφταρματωλισμός δέν ἦταν ἀναρχία, οὔτε ἀθεϊστικός καί ἐπαναστατικός μηδενισμός. Τά ρεύματα αὐτά εἶναι δυτικο-εὐρωπαϊκά καί τά ρούφηξε ὡς δηλητήριο στά σπλάχνα της ἡ ἀριστερά τῆς δυτικο-εὐρωπαϊκῆς ἀθεΐας. Πάντα στό ὄνομα τοῦ ... ριζοσπαστικοῦ «ἐκσυγχρονισμοῦ», δηλαδή «ἐκσυγχρονισμοῦ μέσα ἀπό τήν Ἐπανάσταση»! Τώρα, γιά νά ἐπιτύχῃ αὐτό τό ἐγχείρημα, δύο δρόμοι ἀνοίγονταν.
Αὐτός τῆς τάχα κλεφταρματωλικῆς, πράγματι δέ ἀναρχικῆς-μηδενιστικῆς, ριζοσπαστικῆς ἐπαναστάσεως, καί αὐτός τῆς κατακτήσεως τῆς κρατικῆς ἐξουσίας καί τῆς αὐξήσεώς της μέ τήν χειραγώγηση τοῦ κοινωνικοῦ γίγνεσθαι ἀλλά καί αὐτοῦ τούτου τοῦ κοινωνικοῦ εἶναι, ἐν μέσῳ, ἤ διά τῆς προκλήσεως, καταστάσεων χάους. Μετά τό χάος, ἡ Νέα Τάξη!
Εὑρισκόμεθα στό κρίσιμο σημεῖο, στό ὁποῖο ὁ κλεφταρματωλισμός στήν πατριωτική καί μέ σύγχρονα μέσα ἐπιρροῆς, ἐκδοχή του, ἀποτελεῖ καί πάλι τήν ἐλπίδα γιά τό γένος μας, ἐν μέσῳ τόσων «προσκυνημένων» τοῦ ἀθεϊστικοῦ, ἀντι-ὀρθόδοξου καί- ἀντι-χριστιανικοῦ, «ἐκσυγχρονισμοῦ». Τάχα ἐκσυγχρονισμοῦ, τώρα τῆς ἀναρχο-καπιταλιστικῆς ἀριστερᾶς, λίγο ἀργότερα τῆς ἀναρχο-ὑλιστικῆς δεξιᾶς.
(Τέτοια σύγχονη ἐκδοχή φρονήματος κλεφταρματωλισμοῦ, εἶναι στίς μέρες μας, κύριε Σαββίδη, καί οἱ δύο ἰστοσελίδες στίς ὁποῖες δημοσιεύθηκε τό ἄρθρο σας, ἐννοῶ καί αὐτήν τοῦ Ἰνφογνώμων-πόλιτικς καί αὐτήν τοῦ Πόντος νιούζ).
Τελειώνω μέ ἀναφορά στό «παραμύθι τοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ»: Μετά τήν ἀπελευθέρωσή μας μέ τήν ἐθνικο-ἀπελευθερωτική Ἐπανάσταση τό 1821, νομίζαμε ὅτι τά ἔθνη τῆς Εὐρώπης εἶχαν προοδεύσει. Ὅτι θά ἔπρεπε νά «ἐκσυγχρονισθοῦμε», γενόμενοι «Εὐρώπη». Ὁ Καποδίστριας τό εἶχε καταλάβει, ὅτι αὐτό δέν ἦταν ἔτσι. Γι’αὐτό, ἤδη ὡς Ὑπουργός τοῦ Τσάρου, εἶχε προτείνει νά σπουδάζουν οἱ νέοι μας ΜΟΝΟ γιά ἕναν χρόνο σέ χῶρες ὅπως ἡ Ἑλβετία, ἡ Γαλλία ἤ ἡ Ἀγγλία ἤ ἡ Ρωσία. Καί δή τοῦτο, ἀφοῦ θά εἶχαν ἐπιλεγῆ καί θά εἶχαν χρηματοδοτηθῆ οἱ σπουδές τους, ἀπό τόν ἐπιτόπιο Μητροπολίτη καί τούς δημογέροντες. Οὕτως ὥστε νά ἐπιστρέφουν καί νά ὠφελοῦν τήν Ἐλλάδα. Ὄχι νά εἶναι ἐγκάθετοι ξένων δυνάμεων καί δή τῆς Δύσεως.
Ὁ Καποδίστριας προπάθησε καί στήν συνέχεια, ὡς Κυβερνήτης, πολιτικῶς καί ἠθικῶς Ἐσταυρωμένος ἀπό τήν Ἐσπερία τοῦ Μέττενιχ καί τῶν Ἄγγλων Μασώνων, νά θεμελιώσῃ τόν «ἐκσυγχρονισμό» μας στήν δική μας Παράδοση καί ὄχι στήν «φραγκική» ἤ δυτική.
Ἀλλά αὐτό τό εἶδαν μέ κακό μάτι οἱ τότε κοσμοκράτορες Ἄγγλοι. Διαβάστε τό πολύ ἐνδιαφέρον βιβλίο τοῦ Κοκκινάκη περί τοῦ Καποδίστρια καί τῶν Μαυρομιχαλαίων, καί θά καταλάβετε ποιοί πράγματι εἶχαν συμφέρον νά ἐλεγχθῆ τό νεοσύστατο κράτος μας, καί ὥπλισαν τό χέρι τῶν δολοφόνων τοῦ Καποδίστρια. Πέραν τῶν στοιχείων καί ἱστορικῶν δεδομένων πού ἀναφέρει τό ἐξαιρετικό ἐρευνητικό πόνημα τοῦ Κοκκινάκη, ἐπιβεβαιώνεται καί ἀπό τήν παραδεδομένη διά στόματος ἀλήθεια μέσα στήν ἐξαιρετική οἰκογένεια τῶν ἐντίμων καί φιλαληθεστάτων Μαυρομιχαλαίων τοῦτο: Δέν ἦσαν δολοφόνοι τοῦ Καποδίστρια οἱ Μαυρομιχαλαῖοι.
Εἶναι κρίμα δέ, τήν ἱστορία τοῦ τέλους τοῦ Καποδίστρια καί τοῦ νοήματος τοῦ κλεφταρματωλισμοῦ νά τήν γράφουν οἱ Ἄγγλοι, εἴτε εὐθέως, εἴτε διά τῆς δεξιᾶς τους, εἴτε διά τῆς ἀριστερᾶς τους, καί ἐμεῖς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ὄντες, ἀλλά μέ τούς παραμορφωτικούς φακούς τοῦ «πραγματισμοῦ» τῆς ἀνατολικῆς ἤ τῆς δυτικῆς ἀθεΐας, νά μήν παίρνουμε χαμπάρι περί τίνος πρόκειται.
Κύριε Σαββίδη, πάντα ἡ γνώμη σας εἶναι χρήσιμη, καί εἶναι ἀξιέπαινη ἡ προσπάθειά σας γιά ἐμβάθυνση στίς αἰτίες τῆς λεγομένης κρίσεως, γιά νά μήν ποῦμε ἀρχομένης καταστροφῆς. Στό ζήτημα ὅμως τοῦΚΛΕΦΤΑΡΜΑΤΩΛΙΣΜΟΥ, ἐπιτρέψτε μου νά σᾶς πῶ ὅτι νομίζω ὅτι βιασθήκατε.
Δέν πειράζει, τό σφάλλειν ἀνθρώπινον: Καμία σχέση δέν ὑπάρχει μεταξύ κλεφτῶν καί ἁρματωλῶν πρό τοῦ 1821 ἀφ' ἐνός, καί ληστῶν τοῦ 19ου αἰιῶνος ἤ κατσαπλιάδων τοῦ 20οῦ αἰῶνος, ἤ σημερινῶν ἀναρχικο-ἀριστεριστῶν ἀφ' ἑτέρου.
Σᾶς συνιστῶ τήν ἀνάγνωση, ἰδίως, τῆς γνωστῆς Ἱστορίας τῶν ἐπαναστάσεων ἀποτινάξεως τοῦ τουρκικοῦ ζυγοῦ τοῦ Σάθα, ἀλλά καί τό « Ὁ Ἁρματωλισμός ἐν Πελοποννήσῳ» τοῦ Τάκη Κανδηλώρου.
Δέν ὑπάρχει κανένα κλεφταρματωλικό σύνδρομο πού ἐμπόδισε τήν πορεία καί τόν καλῶς ἐννοούμενο «ἐκσυγχρονισμό» τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους μετά τήν ἀπελευθέρωση τοῦ 1828. (Οἱ ληστές τοῦ 19ου αἰῶνος δέν ἀποτελοῦν παράδειγμα κλεφταρματωλισμοῦ ἀλλά κακέκτυπη ἀπομίμησή του, π.χ. ὁ Νταβέλης εἶναι μιά τραγική ψυχο-κοινωνική περίπτωση, πού θά μποροῦσε νά τύχῃ στό Φάρ Οὐέστ ἤ ὁπουδήποτε ἀλλοῦ, καί δέν συνδέεται μέ τήν «παράδοση» τοῦ κλεφταρματωλισμοῦ, οὔτε ἱστορικά οὔτε «ἰδεολογικά»).
Ἀντιθέτως, στήν Ἑλλάδα ὑπάρχει, καί σήμερα ἀκόμη, ΑΝΤΙ-κλεφταρματωλικό σύνδρομο καί «ἐκσυγχρονιστικό σύνδρομο», κύκλων στραμμένων ΔΟΥΛΙΚΑ πρός τήν Δύση, Μασωνίας μή εξαιρουμένης..., πού κατέστησαν τό Ἑλληνικό κράτος, δυστυχῶς, ἐν πολλοῖς, ΔΟΒΛΕΤΙ. (Ὁ Μποδοσάκης, ἐρωτώμενος μέ ποῖο κόμμα εἶναι, ἀπαντοῦσε : "ΜΕ ΤΟ ΔΟΒΛΕΤΙ").
Αὐτό τό Δοβλέτι, δηλαδή ἡ ἀντικατάσταση τοῦ τουρκικοῦ ζυγοῦ ἀπό ΡΑΓΙΑΔΕΣ πού κυβερνοῦσαν καί διοικοῦσαν (καί κυβερνοῦν καί διοικοῦν) , μέ σχολαστικισμό καί μέ ἐξαναγκαστικές μεθόδους εἰλημμένες ἐκ τῆς Ἑσπερίας καί ὄχι μέ μεθόδους ἐμπνευσμένες ἐκ τῆς δικῆς μας Ὀρθοδόξου Λαϊκῆς ΚΑΙ Λογίας Παραδόσεως, ἔθετε ἐκ φύσεως τό δίλημμα : Ἀντίσταση καί βελτιώσεις ΕΝΤΟΣ τοῦ συστήματος, ἤ μόνον ΕΚΤΟΣ τοῦ συστήματος καί ἀντίθετα πρός αὐτό;
Ἥρωες διδάσκαλοι, ἥρωες ὑπάλληλοι καί ἥρωες στρατιωτικοί, τίς περισσότερες φορές ἀφανεῖς, διδάσκοντας μέ λόγο καί μέ τό παράδειγμά τους καί διοικώντας ὀρθόδοξα παρά τά ἐμπόδια πού ἀντιμετώπιζαν ἀπό τούς ἀνωτέρους τους, κράτησαν καί τήν Ἑλλάδα ἐλεύθερη καί τόν ἀέρα τῆς ἐλευθερίας στήν Ἑλληνική κοινωνία.
Ἡ ἰσορροπία αὐτῶν τῶν ἀφανῶν «ἡρώων τῆς Ψωροκώσταινας» μέ τήν δυτικότροπη καί πολισμικά ἀλλοτριωμένη ἐλίτ, ἦταν πάντα προβληματική γιά τό τελικό διά ταῦτα, στό ἐπίπεδο τοῦ δέον γενέσθαι. Σέ κάθε σοβαρή σύγκρουση γιά καίρια θέματα, οἱ ὀρθόδοξοι ἥρωες πατριῶτες ἀντιμετωπίζονταν καί ἀντιμετωπίζονται ὡς «ἀντάρτες», ὡς ἀνυπάκουοι, ὡς ἀπρόβλεπτοι.
Ἡ συνομωσία τῶν βλακῶν τούς ταλαιπώρησε καί τούς ταλαιπωρεῖ. Ἀλλά καί ἡ συνομωσία τῶν τάχα «ἐκσυγχρονιστῶν» ἐπίσης. Ἀμφότερες σταματοῦν κάθε τί τό χρήσιμο γιά τήν Ἑλλάδα, καί τό τυλίγουν σέ μία κόλλα χαρτί νομιμοφάνειας, ἀλλιῶς τό ἐκτρέπουν σέ δευτερεύουσες ἀτραπούς ἤ καί τό ἐκμεταλλέυονται ἀντιστρόφως, ἐάν εἶναι δυνατόν. Βρίσκονται, βλέπετε, τίς περισσότερες φορές, στά «ὑψηλά πόστα». Μεταξύ ἴσων ἤ περίπου ἴσων, προτιμᾶται καί ἀνεβαίνει συνήθως ὁ χειρότερος, συχνά δέ καί ὁ βλακωδέστερος ὡς πλέον πειθήνιος καί προβλέψιμος.
Σέ ἕνα τέτοιο σύστημα, ἐπικρατεῖ τό ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΡΑΓΙΑΔΙΣΜΟΥ. Ὄχι κάποιο σύνδρομο κλεφταρματωλισμοῦ. Αὐτά ὅσον ἀφορᾶ τά προβλἠματα ὅσων προσπαθοῦν γιά τό καλλίτερο δυνατόν ἐντός του συστήματος.
Τώρα, ἐκτός τοῦ συστήματος, ἀναπτύχθηκαν δύο, ἐξ ἐσπερίας καί αὐτές, τάσεις. Μία ἀριστερά-ἀναρχική, καί μία δεξιά. Ἀπό ἔξω ἀπό τό σύστημα, προσπάθησαν νά τό ἐλέγξουν καί νά τό φέρουν στά μέτρα τους. Νά τό ἐργαλειοποιήσουν πρός ἴδιον ὄφελος.
Ἡ δεξιά μέ τήν βοήθεια τῆς βασιλείας καί μέ τήν ὑποστήριξη τοῦ Ἀγγλικοῦ παράγοντα, μετά δέ ἀπό τό 1949, μέ τήν ὑποστήριξη καί τόν ἔλεγχο τοῦ Ἀμερικανικοῦ παράγοντα. Ἡ ἀριστερά, μέ τί ἄλλο; μέ τήν Ἐπανάσταση! Αὐτά βέβαια, ἀμφότερες οἱ τάσεις καί στάσεις καί πραξικοπηματικές ἐπαναστάσεις, στό ὄνομα πάντα τῆς ἐπιστήμης καί τοῦ «ἐκσυγχρονισμοῦ»!
Ὁ μακαρίτης ὁ Καραμανλῆς ὁ πρῶτος, ἤθελε «μηχανικούς καί ὄχι παπάδες». Ὅπως καί οἱ Ἀμερικανοί πού εἶχαν βγάλει σπυράκια ὅταν διάβασαν τί ἔγραφε ἡ περίφημη διακήρυξη τῆς Ἑνώσεως τῶν Χριστιανῶν Ἐπιστημόνων τοῦ Δεκεμβρίου τοῦ 1944. Καί, περιθωριοποιώντας πλήρως τό ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ μήνυμα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἄφισαν καί σχεδόν προώθησαν τήν ἀριστερή διανόηση ὡς τήν σχεδόν μόνη ἀποδεκτή κοινωνικῶς ὁδό γιά κάθε σκεπτόμενον πολιτικῶς εἰς βάθος Ἕλληνα. Ἀκόμη καί ὁ Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ἄνθρωπος χωρίς δόλο καί διά τοῦτο μέ ἠθελημένη ἀγνόηση τοῦ δόλου τῶν ἑκατέρωθεν χειραγωγήσεων, εἶχε ἐπηρεσθῆ ἀπό ὁρισμένες σκέψεις τοῦ μαρξισμοῦ καἰ χαρακτηριζόταν ἀπό πνεῦμα καταλλαγῆς καί εὑρέσεως κάποιων ἀληθειῶν καί σέ αὐτόν, ἐνῶ γιά νά μείνῃ ὡς ἡγετικός ἐνεργός πολιτικός τῆς δεξιᾶς θά ἔπρεπε νά ἐνστερνισθῆ τήν «χειραγωγοῦσα» (κέντρο καί ἀριστερά) πλευρά τῆς δεξιᾶς.
Ἀφίσαμε ὅμως ἀδιευκρίνιστο, τό τί ἔγραφε ἡ περίφημη διακήρυξη τῶν ἑκατοντάδων Χριστιανῶν Ἐπιστημόνων τοῦ Δεκεμβρίου τοῦ 1944. Ἡ διακήρυξη αὐτή ἀπαντοῦσε μέ ἔνα πυκνογραφημένο κείμενο διακοσίων σελίδων, ὄχι μόνον στόν ὑλισμό τῆς ἀριστερᾶς, ἀλλά καί σέ ὅλα τά τότε νεοφανῆ καί αἱρετικά ἀπό Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς ἀπόψεως ἰδεολογικά ρεύματα. Ἔτσι ὅμως, δέν ἦταν ἀρεστή πέραν τοῦ Ἀτλαντικοῦ, διότι κατεδάφιζε τόν ὑλισμό καί τόν οἰκονομισμό τόσον τοῦ κουμμουνισμοῦ ὅσον καί τοῦ καπιταλισμοῦ!
Ἄς ἔλθουμε τώρα, στήν ἔχουσα τό «ἐκσυγχρονιστικό σύνδρομο» καί κλεφταρματωλικό ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ ἀριστερά. Κατά τήν κατοχή, προσήλκυσε ὀπαδούς στό ὄνομα τοῦ ΕΘΝΙΚΟΥ ἀπελευθερωτικοῦ ἀγῶνος, καί ἐπικαλούμενη βεβαίως τόν κλεφταρματωλισμό. Μετά τήν κατοχή ὅμως, τό προσωπεῖο τοῦ κλεφταρματωλισμοῦ διαλύθηκε,με τή βοήθεια πού προσέφερε στήν ἐπάνοδο τῆς βασιλείας τοῦ Γεωργίου τοῦ Β : Ἐντολή νά μήν ψηφίσουν καθόλου στό δημοψήφισμα οἱ κουμμουνιστές. Δέν ἐπρόκειτο περί λάθους, ἀλλά γιά ἐπιλογή τῆς ρήξεως, δηλαδή γιά ἐπιλογή τῆς κουμμουνιστικῆς ἐπαναστάσεως μέ πλήρη ἄρα ρήξη καί μέ τό ὅποιο κλεφταρματωλικό καί ἐθνικο-ἀπελευθερωτικό προσωπεῖο.
Μένοντας ἡ ἀριστερά, οὐσιαστικά ἐκτός τοῦ πολιτικοῦ συστήματος μετά τό 1949, ἀλλά μέ πλῆθος δυνατοτήτων της γιά τήν κατάκτηση τοῦ χώρου τῆς διανοήσεως καί τοῦ «πολιτισμοῦ» (δηλαδή κουλτούρας), ἀλλάκαί τοῦ δημοσιογραφικοῦ χώρου, ἀφ’ἑνός μέν ἀπέβαλε σιγά-σιγά τόν πατρωτικό μανδύα, ἀφ’ἑτέρου δέ, ὡς διεθνιστική πλέον διανόηση, συνεργάσθηκε πλήρως μέ τίς δυνάμεις τῆς ἀθεΐας τῆς Εὐρώπης, καί τῆς ἀνατολικῆς καί τῆς δυτικῆς.
Ἔτσι ὀρθότερο ἀπό ἀπόψεως πνευματικῆς-πολιτισμικῆς συγγένειας, θά ἦταν νά εἶχε ὀνομασθῆ τό μέν ΚΚΕ «ἑξωτερικοῦ» ΚΚΕ ἀνατολικο-εὐρωπαϊκῆς ἀθεΐας, τό δέ ΚΚΕ «ἐσωτερικοῦ» ΚΚΕ δυτικο-εὐρωπαϊκῆς ἀθεΐας.
Ἀπό ἀπόψεως τώρα ἀναφορᾶς τῆς ἀριστερᾶς στόν κλεφταρματωλισμό, ἡ ἀριστερά τῆς σταλινικῆς ἀνατολικο-εὐρωπαϊκῆς ἀθεΐας ἐξακολούθησε νά ἐπικαλεῖται «δόξες» ἀγώνων τοῦ βουνοῦ, μέ ὁλοένα πιό ξεχασμένο πλέον τό τοτινό της πατριωτικό καί ἀπελευθερωτικό προσωπεῖο.
Κύριο ὅμως χαρακτηριστικό τοῦ κλεφταρματωλισμοῦ ἦταν ἀκριβῶς τό πατριωτικό καί ἀπευλευθερωτικό στοιχεῖο, παρά τίς ὅποιες παρεκκλίσεις ἤ καί προδοσίες. Διότι ἡ οὐσία τοῦ κλεφταρματωλισμοῦ ἦταν τό νά δύναται νά μήν ζήσῃ ὁ ραγιάς ὑποχρεωτικά ὡς ραγιάς, ἀλλά νά φεύγῃ στά βουνά καί νά μήν εἶναι ὑποχρεωμένος νά προσκυνᾶ τούς Τούρκους, νά τούς ὑπηρετεῖ , νά τοῦ παίρνουν τήν γυναίκα ὅποτε ἤθελε κάποιος διεστραμμένος μπέης, καί τίς κόρες του γιά κάποιο χαρέμι.
Ὅταν ὁ Κολοκοτρώνης ρωτήθηκε ἀπό ἕναν Ἄγγλο, γιατί δέν ἐπιδιώκουν εἰρήνη οἱ Ἕλληνες μέ τούς Τούρκους, ἀπάντησε ὅτι : Ἐπειδή μᾶς σφάζουν αἰῶνες τώρα, καί ἐπειδή ποτέ δέν νικηθήκαμε και δέν παραδοθήκαμε, ἀφοῦ δέν παραδώσαμε τά κάστρα μας. Ἐρωτηθείς δέ ποιά κάστρα, ἀπάντησε, τό Σούλι, τήν Μάνη καί ὅπου ἔχει βουνά.
Μετά ἀπό αὐτά, ἄς δοῦμε καί τήν ἀριστερά τῆς δυτικο-εὐρωπαϊκῆς ἀθεΐας, καί τήν ἀνύπαρκτη σχέση της μέ τόν κλεφταρματωλισμό. Ὁ κλεφταρματωλισμός δέν ἦταν ἀναρχία, οὔτε ἀθεϊστικός καί ἐπαναστατικός μηδενισμός. Τά ρεύματα αὐτά εἶναι δυτικο-εὐρωπαϊκά καί τά ρούφηξε ὡς δηλητήριο στά σπλάχνα της ἡ ἀριστερά τῆς δυτικο-εὐρωπαϊκῆς ἀθεΐας. Πάντα στό ὄνομα τοῦ ... ριζοσπαστικοῦ «ἐκσυγχρονισμοῦ», δηλαδή «ἐκσυγχρονισμοῦ μέσα ἀπό τήν Ἐπανάσταση»! Τώρα, γιά νά ἐπιτύχῃ αὐτό τό ἐγχείρημα, δύο δρόμοι ἀνοίγονταν.
Αὐτός τῆς τάχα κλεφταρματωλικῆς, πράγματι δέ ἀναρχικῆς-μηδενιστικῆς, ριζοσπαστικῆς ἐπαναστάσεως, καί αὐτός τῆς κατακτήσεως τῆς κρατικῆς ἐξουσίας καί τῆς αὐξήσεώς της μέ τήν χειραγώγηση τοῦ κοινωνικοῦ γίγνεσθαι ἀλλά καί αὐτοῦ τούτου τοῦ κοινωνικοῦ εἶναι, ἐν μέσῳ, ἤ διά τῆς προκλήσεως, καταστάσεων χάους. Μετά τό χάος, ἡ Νέα Τάξη!
Εὑρισκόμεθα στό κρίσιμο σημεῖο, στό ὁποῖο ὁ κλεφταρματωλισμός στήν πατριωτική καί μέ σύγχρονα μέσα ἐπιρροῆς, ἐκδοχή του, ἀποτελεῖ καί πάλι τήν ἐλπίδα γιά τό γένος μας, ἐν μέσῳ τόσων «προσκυνημένων» τοῦ ἀθεϊστικοῦ, ἀντι-ὀρθόδοξου καί- ἀντι-χριστιανικοῦ, «ἐκσυγχρονισμοῦ». Τάχα ἐκσυγχρονισμοῦ, τώρα τῆς ἀναρχο-καπιταλιστικῆς ἀριστερᾶς, λίγο ἀργότερα τῆς ἀναρχο-ὑλιστικῆς δεξιᾶς.
(Τέτοια σύγχονη ἐκδοχή φρονήματος κλεφταρματωλισμοῦ, εἶναι στίς μέρες μας, κύριε Σαββίδη, καί οἱ δύο ἰστοσελίδες στίς ὁποῖες δημοσιεύθηκε τό ἄρθρο σας, ἐννοῶ καί αὐτήν τοῦ Ἰνφογνώμων-πόλιτικς καί αὐτήν τοῦ Πόντος νιούζ).
Τελειώνω μέ ἀναφορά στό «παραμύθι τοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ»: Μετά τήν ἀπελευθέρωσή μας μέ τήν ἐθνικο-ἀπελευθερωτική Ἐπανάσταση τό 1821, νομίζαμε ὅτι τά ἔθνη τῆς Εὐρώπης εἶχαν προοδεύσει. Ὅτι θά ἔπρεπε νά «ἐκσυγχρονισθοῦμε», γενόμενοι «Εὐρώπη». Ὁ Καποδίστριας τό εἶχε καταλάβει, ὅτι αὐτό δέν ἦταν ἔτσι. Γι’αὐτό, ἤδη ὡς Ὑπουργός τοῦ Τσάρου, εἶχε προτείνει νά σπουδάζουν οἱ νέοι μας ΜΟΝΟ γιά ἕναν χρόνο σέ χῶρες ὅπως ἡ Ἑλβετία, ἡ Γαλλία ἤ ἡ Ἀγγλία ἤ ἡ Ρωσία. Καί δή τοῦτο, ἀφοῦ θά εἶχαν ἐπιλεγῆ καί θά εἶχαν χρηματοδοτηθῆ οἱ σπουδές τους, ἀπό τόν ἐπιτόπιο Μητροπολίτη καί τούς δημογέροντες. Οὕτως ὥστε νά ἐπιστρέφουν καί νά ὠφελοῦν τήν Ἐλλάδα. Ὄχι νά εἶναι ἐγκάθετοι ξένων δυνάμεων καί δή τῆς Δύσεως.
Ὁ Καποδίστριας προπάθησε καί στήν συνέχεια, ὡς Κυβερνήτης, πολιτικῶς καί ἠθικῶς Ἐσταυρωμένος ἀπό τήν Ἐσπερία τοῦ Μέττενιχ καί τῶν Ἄγγλων Μασώνων, νά θεμελιώσῃ τόν «ἐκσυγχρονισμό» μας στήν δική μας Παράδοση καί ὄχι στήν «φραγκική» ἤ δυτική.
Ἀλλά αὐτό τό εἶδαν μέ κακό μάτι οἱ τότε κοσμοκράτορες Ἄγγλοι. Διαβάστε τό πολύ ἐνδιαφέρον βιβλίο τοῦ Κοκκινάκη περί τοῦ Καποδίστρια καί τῶν Μαυρομιχαλαίων, καί θά καταλάβετε ποιοί πράγματι εἶχαν συμφέρον νά ἐλεγχθῆ τό νεοσύστατο κράτος μας, καί ὥπλισαν τό χέρι τῶν δολοφόνων τοῦ Καποδίστρια. Πέραν τῶν στοιχείων καί ἱστορικῶν δεδομένων πού ἀναφέρει τό ἐξαιρετικό ἐρευνητικό πόνημα τοῦ Κοκκινάκη, ἐπιβεβαιώνεται καί ἀπό τήν παραδεδομένη διά στόματος ἀλήθεια μέσα στήν ἐξαιρετική οἰκογένεια τῶν ἐντίμων καί φιλαληθεστάτων Μαυρομιχαλαίων τοῦτο: Δέν ἦσαν δολοφόνοι τοῦ Καποδίστρια οἱ Μαυρομιχαλαῖοι.
Εἶναι κρίμα δέ, τήν ἱστορία τοῦ τέλους τοῦ Καποδίστρια καί τοῦ νοήματος τοῦ κλεφταρματωλισμοῦ νά τήν γράφουν οἱ Ἄγγλοι, εἴτε εὐθέως, εἴτε διά τῆς δεξιᾶς τους, εἴτε διά τῆς ἀριστερᾶς τους, καί ἐμεῖς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ὄντες, ἀλλά μέ τούς παραμορφωτικούς φακούς τοῦ «πραγματισμοῦ» τῆς ἀνατολικῆς ἤ τῆς δυτικῆς ἀθεΐας, νά μήν παίρνουμε χαμπάρι περί τίνος πρόκειται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου