Η τραγωδία των προσφύγων και ο αγώνας εναντίον του ιμπεριαλισμού

Γράφει ο Α.  Καρύδης

Η τραγωδία που ζει η Μέση Ανατολή τα τελευταία χρόνια πέρα από οτιδήποτε άλλο κυρίως φέρνει στο προσκήνιο την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, πόσο αδίστακτος είναι ο ιμπεριαλισμός συνολικά και όχι μόνο ο αμερικάνικος και την αναγκαιότητα το λαϊκό κίνημα και η μαχόμενη Αριστερά να ιεραρχήσουν ως πρώτη προτεραιότητα τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα.

Η ανάγκη αυτή αφενός μεν δεν ιεραρχείται στο βαθμό που πρέπει από το εργατικό και λαϊκό κίνημα και τις δυνάμεις της αριστεράς και αφετέρου θεωρούμε ότι δεν γίνεται αντιληπτή η μεγάλη σημασία του αγώνα εναντίον του ιμπεριαλισμού.

Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι ο ιμπεριαλισμός έκανε ανοιχτή επέμβαση στη Λιβύη πριν μερικά χρόνια για να ανατρέψει το καθεστώς Καντάφι, διέλυσε μία χώρα και τη βύθισε στη συμφορά και αντίδραση στη χώρα μας δεν υπήρξε πέρα από ορισμένες ανακοινώσεις και αυτές περιορισμένες; Τα χρόνια που μεσολάβησαν η χώρα αυτή βρίσκεται κατακερματισμένη σε κατάσταση διάλυσης, τόσο που οι επεμβασίες λόγω ακριβώς αυτών των συνθηκών δεν μπορούν να κεφαλαιοποιήσουν τη «νίκη» τους και ετοιμάζονται για νέα επέμβαση. Είχε προηγηθεί το Ιράκ και το Αφγανιστάν, πιο πρόσφατα η Υεμένη και η Συρία.

Αλήθεια, δεν έχει καμία σημασία αν ο ιμπεριαλισμός ανεξέλεγκτα χωρίς την αντίσταση και την αλληλεγγύη της εργατικής τάξης και των λαών των γειτονικών στη Μέση Ανατολή χωρών, αλλά και ευρύτερα των λαών της Ευρώπης εγκαταστήσει φασιστική κυβέρνησης στην Ουκρανία, συντρίψει το λαό της ανατολικής Ουκρανίας, διαμελίσει τη Συρία εγκαθιστώντας μια απόλυτα υποταγμένη κυβέρνηση, αν υποτάξει την παλαιστινιακή αντίσταση, κυριαρχήσει απόλυτα στη Μέση Ανατολή και την ανατολική Μεσόγειο, «λύσει» το Κυπριακό στα μέτρα του και βάλει τις βάσεις για την εκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών και την απόλυτη κυριαρχία του; Πώς προέκυψαν στη μαχόμενη Αριστερά οι αντιλήψεις αυτές και η αντίστοιχη πρακτική;

Η τραγωδία της Μέσης Ανατολής έκανε ολοφάνερη τη δράση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στην περιοχή, το ρόλο της Σαουδικής Αραβίας, της Τουρκίας και άλλων μικρότερων χωρών, τις προθέσεις και τις επιδιώξεις τους. Παράλληλα όμως φανερώνει και στους πιο δύσπιστους το ρόλο των ευρωπαϊκών δυνάμεων και της ΕΕ συνολικά. Όλοι οι ευρωπαίοι μαζί με επικεφαλής τους Γάλλους στο όνομα της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ισοπέδωσαν τη Λιβύη. Το ίδιο στο Ιράκ και στη Συρία. Γάλοι, Γερμανοί και Βρετανοί είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο.

Στο ζήτημα της αντιμετώπισης των προσφύγων που δημιούργησαν οι επεμβάσεις τους η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη. Ακόμη και τη στοιχειώδη ανακούφιση των θυμάτων τους αποποιήθηκαν και μόνο όσους και για όσο χρόνο ως φτηνό εργατικό δυναμικό είχαν ανάγκη να αξιοποιήσουν άφησαν να εισέλθουν στην ΕΕ. Ύστερα ύψωσαν φράχτες και ατσάλινα συρματοπλέγματα, έβαλαν αστυνομία και στρατό σαν να πρόκειται για εγκληματίες. Ακόμη και τις διεθνείς συμβάσεις που οι ίδιοι ψήφισαν δεν εφαρμόζουν.

Αυτό δεν είναι έργο μόνο των Αυστριακών, των Χωρών του Βίζεγκραντ, των Κροατών κ.λπ. Αυτό είναι η κοινή θέληση όλων των χωρών της ΕΕ, η οποία στο τελευταίο συμβούλιο κορυφής της με την Τουρκία έγινε ομόφωνη απόφαση. Τα κροκοδείλια δάκρυα της Μέρκελ και τα ψεύτικα λόγια αλληλεγγύης στη χώρα μας και στους πρόσφυγες κανέναν δεν πείθουν. Οι σύμμαχοι του κ. Τσίπρα και της κυβέρνησης του, Ρέντσι και Ολάντ ήταν από τους πρώτους που στήθηκαν στην απέναντι πλευρά, ο Ρέντσι μάλιστα βιάστηκε να στείλει Ιταλούς αστυνομικούς να βοηθήσουν την Αλβανία στο σφράγισμα των ελληνοαλβανικών συνόρων.

Στο παιχνίδι αυτό όπως φάνηκε συμμετείχε και ο Έλληνας πρωθυπουργός και η κυβέρνηση του. Και στις δύο συνόδους κορυφής ψήφισε τις αποφάσεις, αλλά στο εσωτερικό της χώρας έδινε παράσταση αντίστασης, επιχειρώντας να παραπλανήσει όλους μας ότι «κατάφερε να απομονωθούν όσοι επιχειρούσαν να απομονώσουν την Ελλάδα». Η τελευταία απόφαση της συνόδου κορυφής είναι ενδεικτική αφενός για το τι είναι η ΕΕ σήμερα (και πάντα) και αφετέρου για τις συνέπειες σε βάρος της χώρας μας και των προσφύγων. Η Ελλάδα θα γίνει αποθήκη που θα στοιβαχτούν ενδεχομένως εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, γυναίκες, παιδιά και άρρωστοι άνθρωποι που θα λιώνουν μέσα στη λάσπη και στα κέντρα κράτησης.

Τι περισσότερο χρειάζεται για να αφυπνιστούν ορισμένοι στο χώρο της αριστεράς και του λαϊκού κινήματος για να δημιουργηθεί ένα ρωμαλέο αντιπολεμικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες και τους λαούς της Μέσης Ανατολής;

Μια τέτοια δράση δεν πρέπει να εκλαμβάνεται μόνο ως αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και τους λαούς αλλά ως αναγκαίο συστατικό στοιχείο διαπαιδαγώγησης και διαμόρφωσης αγωνιστικής συνείδησης του λαού και της νεολαίας μας, χωρίς το οποίο ισχυρό κίνημα απαλλαγής από την αντιλαϊκή πολιτική, την τρόικα και τους επικυρίαρχους δεν μπορεί να υπάρξει. Ο ελληνικός λαός έδειξε σε μεγάλο βαθμό το μεγαλείο και το ανάστημα του, οι πολιτικοί ηγέτες του είναι το πρόβλημα.

Θα αναρωτηθεί κάποιος για την ολιγωρία και γενικότερα για τη στάση απάθειας της αριστεράς. Ποια είναι η αιτία της. Γιατί υποβαθμίζει σε τέτοιο βαθμό και με τέτοιο τρόπο το ρόλο και τη σημασία του ιμπεριαλισμού και των επεμβάσεων του στον κόσμο. Το πρόβλημα αυτό φέρνει για άλλη μια φορά στην επιφάνεια τις μεγάλες μονομέρειες, τις στρεβλές σεχταριστικές θέσεις που διαμορφώνουν την πολιτική του ΚΚΕ σήμερα και άλλων δυνάμεων της αριστεράς από άλλη σκοπιά. Θεωρούμε ότι η βασική αιτία είναι το μεγάλο λάθος που γίνεται στη θεώρηση και την ερμηνεία των καπιταλιστικών κοινωνιών στο σημερινό τους στάδιο. 

Ορισμένες δυνάμεις και κυρίως το ΚΚΕ, αδυνατούν να δουν ολοκληρωμένα το σύγχρονο καπιταλισμό και το μεγάλο και πολύπλευρο πλέγμα των προβλημάτων και των αντιθέσεων που τον διαπερνά. Θεωρούν ότι τις εξελίξεις στις καπιταλιστικές κοινωνίες μόνο η αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας και μάλιστα η οικονομική της διάσταση τις διαμορφώνει. Τα κέρδη των μεγάλων επιχειρηματιών, οι μισθοί και συντάξεις των εργαζομένων, γενικότερα το πρόβλημα της εκμετάλλευσης του εργαζόμενου λαού από τους εκμεταλλευτές του.

Θεωρούν ότι αντιθέσεις και προβλήματα όπως η δράση του ιμπεριαλισμού η αντίσταση σ’ αυτή και τα τεράστια προβλήματα που δημιουργεί, το τεράστιο προσφυγικό και μεταναστευτικό ρεύμα, τα προβλήματα δημοκρατίας, προστασίας του περιβάλλοντος, το πρόβλημα των ανισοτήτων και της καταπίεσης μειονοτήτων αλλά και ομάδων του γηγενούς πληθυσμού ακόμη και μέσα στις ίδιες τις οικογένειες, οι φυλετικές διακρίσεις είναι πλέον ήσσονος σημασίας. Πρωτεύει ο αγώνας για το σοσιαλισμό και εκεί θα λυθούν όλα.

Στην εποχή του ο Μαρξ τόνιζε: Αυτός (ο άνθρωπος) δεν μπορεί να ανατρέψει το βιοτικό του επίπεδο, αν δεν ανατρέψει όλες τις απάνθρωπες συνθήκες της σύγχρονης κοινωνίας που συνοψίζονται στις δικές του συνθήκες. Αυτό που έχει σημασία δεν είναι τι φαντασιώνεται σαν σκοπό του ο ένας ή ο άλλος προλετάριος, ούτε επίσης τι ολόκληρο το προλεταριάτο θέτει ως στόχο του. Αυτό που μετράει είναι το τι είναι αυτό και τι ακριβώς θα είναι ιστορικά υποχρεωμένο να κάνει το προλεταριάτο σε συνάρτηση με την αληθινή του υπόσταση. Παρομοίως και ο Λένιν τόνιζε ότι η συνείδηση της εργατικής τάξης δεν διαμορφώνεται μονομερώς από τη σχέση εργάτη- εργοδότη, αλλά από όλο το πλέγμα των σχέσεων μεταξύ όλων των κοινωνικών τάξεων, όλων των αντιθέσεων που διαπερνούν τις κοινωνίες σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Η διαμόρφωση της ταξικής συνείδησης των εργατών και των εργαζομένων γενικότερα έχει στη βάση της μια πολυμορφία συγκρούσεων και δεν προκύπτει αποκλειστικά από τον ανταγωνισμό μεταξύ εργατικής και αστικής τάξης. Από το παραπάνω γίνεται σαφές ότι μια από τις αιτίες των δυσκολιών της ανάπτυξης του κινήματος και της επέκτασης της επιρροής της μαχόμενης Αριστεράς είναι η υποβάθμιση ως εξάλειψη από την πολιτική πρακτική και τη δράση της του συνυπολογισμού του συνόλου των αντιθέσεων της κοινωνίας και η επιμονή κυρίως στα οικονομικά προβλήματα και στην οικονομική εκμετάλλευση.

Είναι απόλυτη ανάγκη όσο είναι καιρός το εργατικό και το λαϊκό κίνημα δίπλα στο αίτημα για την ανατροπή των μνημονίων και τη βελτίωση της ζωής του λαού και την προβολή του συνόλου των εργατικών και το λαϊκών διεκδικήσεων να πάρει τη θέση του ο αγώνας εναντίον του ιμπεριαλισμού, η αλληλεγγύη στους λαούς που υφίστανται την επιθετικότητα του, ο αγώνας για την ανεξαρτησία της χώρας με αιχμή την έξοδο από το ΝΑΤΟ και όλο το πλέγμα των συμφωνιών που δένουν τη χώρα στο άρμα του, για την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ. Αιτήματα όπως η έξοδος από το ΝΑΤΟ, η αποδέσμευση από την ΕΕ, η διαγραφή του χρέους, η κοινωνικοποίηση των μεγάλων τραπεζών και των μονοπωλίων στρατηγικής σημασίας κ.λπ. πρέπει να δίνουν τον τόνο στους αγώνες των εργαζομένων.