Στις 3 Νοέμβρη του 1944, 6.000 έως 9.000 άντρες συνεργάτες των Γερμανών, σχεδόν απ’ όλες τις δοσιλογικές ομάδες της Βόρειας Ελλάδας, συγκεντρώθηκαν στην πόλη του Κιλκίς. Ήταν οι λεγόμενοι εθνικόφρονες, οι χιλιάδες οπλισμένοι από τους Γερμανούς καταχτητές οπλίτες της ΠΑΟ (η δήθεν Πανελλήνια Απελευθερωτική Οργάνωση των Εθνικοφρόνων), που αργότερα για να ξεγελάσουν το λαό την ονόμασαν ΕΕΣ (Εθνικός Ελληνικός Στρατός) τα ελληνικά ΕΣ - ΕΣ του Κώστα Παπαδόπουλου, του Παπαδόγκονα - Κισά Μπατζάκ κ.ά. Μαζί με τους ληστοσυμμορίτες του Πούλου και του Δάγκουλα, και τους ΕΑΣΑΔίτες της Θεσσαλίας βοηθούσαν την υποχώρηση των αφεντικών τους.
Πριν αρχίσει η μάχη του Κιλκίς, ο ΕΛΑΣ τους κάλεσε να παραδοθούν με ρητή εγγύηση για τη ζωή τους, όμως αυτοί απέρριψαν την πρόταση. Ακολούθησε σφοδρή μάχη. Αρχικά καταλήφθηκε από τον ΕΛΑΣ ο λόφος του Αγίου Γεωργίου και στη συνέχεια ακολούθησαν ένα - ένα τα κάστρα των ταγματασφαλιτών, με τελευταίο το Νοσοκομείο. Εκεί έγινε και το πιο γνωστό, ίσως, περιστατικό της μάχης, όπου οι οχυρωμένοι συνεργάτες των Γερμανών ύψωσαν λευκή σημαία, οι ΕΛΑΣίτες πήγαν να τους συλλάβουν και εκείνοι άνοιξαν πυρ, σκοτώνοντας τους περισσότερους. Στη συνέχεια καταλήφθηκε και το Νοσοκομείο από τον ΕΛΑΣ.
Στη μάχη του Κιλκίς, υπήρξαν πάρα πολλά θύματα, κυρίως από την πλευρά των ταγματασφαλιτών. Ακόμα και ο λαός της πόλης, με τη λήξη της μάχης, κυνήγησε τους ταγματασφαλίτες που γνώριζε για να τους λυντσάρει.
Για να κατανοηθούν τα γεγονότα της μάχης του Κιλκίς είναι απαραίτητο να απαντηθεί το ερώτημα: «γιατί ένας τόσο μεγάλος αριθμός δοσίλογων – ταγματασφαλιτών βρέθηκε μαζεμένος στο Κιλκίς και μάλιστα ενώ οι Γερμανοί είχαν εγκαταλείψει τη χώρα;»
Στις 30 Οκτώβρη του 1944 απελευθερώνεται η Θεσσαλονίκη από τον ΕΛΑΣ, ενώ τμήματά του καταδιώκουν τα γερμανικά στρατεύματα μέχρι τα γιουγκοσλαβικά σύνορα. Όμως, ο ΕΛΑΣ βρίσκεται μέσα στη Θεσσαλονίκη από τις 17 Οκτώβρη, όπου και σφίγγει ο κλοιός για τους Γερμανούς και τους συνεργάτες τους. Έτσι, οι Γερμανοί επισπεύδουν την αναχώρησή τους, ενώ οι ταγματασφαλίτες τούς συνοδεύουν στην έξοδο από τη χώρα και στη συνέχεια καταφεύγουν στο Κιλκίς.
Αυτή τους η κίνηση, όσο ανεξήγητη κι αν φαίνεται, έχει βαθιές ταξικές αιτίες. Όπως τα χρόνια της κατοχής επέλεξαν να σταθούν δίπλα στους Γερμανούς κατακτητές απέναντι στην πατρίδα και τον ελληνικό λαό, έτσι και τώρα επέλεξαν να σταθούν στο πλευρό των Άγγλων. Οι τελευταίοι, εξάλλου, μπορεί να κυνηγούν τους Γερμανούς, αλλά τους ντόπιους συνεργάτες τους τούς ετοιμάζουν για την επόμενη μέρα να συνεχίσουν στον ίδιο ρόλο, να βρίσκονται απέναντι από τα λαϊκά συμφέροντα και να συμβάλουν στη σταθεροποίηση της αστικής εξουσίας.
Έτσι εξηγείται γιατί μαζεύτηκαν όλοι μαζί, γιατί ενώ οι Γερμανοί έφυγαν αυτοί συνέχισαν τη δράση τους, έτσι εξηγείται γιατί δεν παραδόθηκαν στον ΕΛΑΣ, έτσι εξηγείται και γιατί ο ίδιος ο λαός τους πήρε στο κυνήγι.
Από την επομένη κιόλας της μάχης, ξεκίνησε μία προπαγανδιστική εκστρατεία ενάντια στον ΕΛΑΣ και στο ΚΚΕ για τα όσα έγιναν τον Νοέμβριο του 1944 στο Κιλκίς, όπως και όσα είχαν προηγηθεί σε προηγούμενες συγκρούσεις του ΕΛΑΣ με τα Τάγματα Ασφαλείας.
Η μάχη του Κιλκίς αποτελεί ακόμα μία ταξική μάχη, ανάμεσα σ’ αυτούς που υπεράσπιζαν τη νέα τάξη πραγμάτων της εποχής, τους εκμεταλλευτές και σ’ αυτούς που υπεράσπιζαν τα δικαιώματα του ελληνικού λαού, τις ανάγκες των εργατών, των αγροτών και της νεολαίας της χώρας.
Τα ίδια δύο ταξικά στρατόπεδα υπάρχουν και σήμερα. Η λεγόμενη «εθνική ενότητα» την οποία τόσο προβάλουν τα αστικά κόμματα δεν υπήρξε ούτε την περίοδο της κατοχής, δεν υπάρχει ούτε σήμερα, και δεν μπορεί να υπάρξει όσο η κοινωνία είναι χωρισμένη σε τάξεις, ούτε σε περίοδο ειρήνης, ούτε σε περίοδο πολέμου.
Και τότε παρά την κρίση, τον πόλεμο, την φτώχεια και την πείνα, υπήρχαν και ορισμένοι που «δεν τους έλειπε τίποτα». Ήταν οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και οι τραπεζίτες, Έλληνες και ξένοι, οι οποίοι είχαν από κοντά και τα τσιράκια τους, τους μαυραγορίτες και τους δοσίλογους, αυτούς που στελέχωσαν στη συνέχεια τα Τάγματα Ασφαλείας ενάντια στο λαό, αυτούς που το παίζουν δήθεν υπερασπιστές της πατρίδας, αλλά στην πραγματικότητα υπερασπίζονται τα συμφέροντα των αφεντικών τους.
Αυτούς, τους συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών που σκοτώθηκαν στη μάχη του Κιλκίς τιμάει κάθε χρόνο, η Χρυσή Αυγή καθώς και σειρά τοπικών παραγόντων, στο λόφο όπου έστησε το ανάλογο μνημείο η χούντα. Μαζί με την ΕΑΕΑ καταθέτουν στεφάνι στη μνήμη των συνεργατών των Γερμανών, τους αποδίδουν τιμές. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, καθώς οι ίδιοι παραδέχονται δια στόματος του αρχηγού τους ότι είναι οι απόγονοι των ηττημένων του '45, των Ναζί, των φασιστών και των συνεργατών τους.
Στόχος τους, όλων των αστικών δυνάμεων και κομμάτων, είναι να διαστρεβλώσουν και να παραχαράξουν την ιστορία, για να αποδείξουν πως «τίποτα δεν αλλάζει», πως ο λαός πρέπει να έχει σκυμμένο το κεφάλι και να βρίσκεται κάτω από τα συμφέροντα των καπιταλιστών.
Όμως, η ίδια η ζωή, ο ίδιος ο αγώνας του λαού μας απέδειξε ότι ο κάθε φορά αρνητικός συσχετισμός δεν είναι αμετάβλητος και ότι οι λαοί μπορούν να γίνουν πρωταγωνιστές της ιστορικής εξέλιξης.
Στηριγμένος στην ιστορική πείρα, ο λαός μας χρειάζεται να αποκτήσει εμπιστοσύνη και δύναμη στην πάλη του για το δίκιο και τη νίκη, να εμπιστευτεί το ΚΚΕ. Για να μη βρεθεί ο λαός «κάτω από τη σημαία» των εκμεταλλευτών του, αλλά να χαράξει το δικό του δρόμο, για τη δική του εξουσία. Σε κάθε ενδεχόμενο, ακόμη κι αυτό της πολεμικής εμπλοκής, το ΚΚΕ είναι έτοιμο να ασκήσει τον αυτοτελή ιδεολογικοπολιτικό και οργανωτικό ρόλο του για τα συμφέροντα του λαού και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Για να συγκροτηθεί μια μεγάλη κοινωνική συμμαχία, για να γίνει ο λαός αφέντης του πλούτου που παράγει, έξω από τις λυκοσυμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, σε μια κοινωνία, χωρίς φτώχεια, ανεργία, κρίσεις και πολέμους: Το σοσιαλισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου