Ανώνυμοι μνημονιακοί

Ας ξεκινήσουμε από τα πολύ βασικά. Όσες αναλύσεις και αν έχουν γίνει, όσο μελάνι και αν έχει χυθεί... οποιαδήποτε πολιτική συζήτηση για τα μνημονιακά χρόνια αλλά και για όλες τις προηγούμενες δεκαετίες που οδήγησαν στην επιτροπεία, αρχίζει και τελειώνει σε μία πολύ απλή ερώτηση: «Ποιος χρεοκόπησε τη χώρα;».

Γράφει ο Κωνσταντίνος ΤαχτσίδηςΝαι, τόσο απλά. Υπόθεση δευτερολέπτων. Δε χρειάζεται καν να συνεχιστεί η κουβέντα.

Για την οικονομία της συζήτησης όμως, ας πάμε παρακάτω.

Ούτε πανηγύρια, ούτε προπαγάνδα. Η οικονομική ζημία που προκάλεσαν οι διαδοχικές κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ από το 1974 και μετά -και αφού οι απατεώνες της Χούντας είχαν κάνει και αυτοί τη δουλειά τους- δεν μπορεί να υπολογιστεί σε χρήμα. Μόνο σε κατεστραμμένες ζωές, φτώχεια και δυστυχία.
Το -τυπικό- τέλος των μνημονίων όμως, επιβάλλεται να είναι και η αρχή του ανένδοτου κατά της διαπλοκής. Πολύ συγκεκριμένων επιφανών "λεφτάδων" και του ακόμα πιο συγκεκριμένου πολιτικού τους βαρχίονα, που ζούσαν "πάνω από τις δυνατότητες μας" και καταλήστεψαν το δημόσιο πλούτο για δεκαετίες.

Το πρόβλημα, βλέπετε, κατά τα μνημονιακά χρόνια, δεν ήταν ότι η Ε.Ε. και το ΔΝΤ επέβαλαν ή ήθελαν να επιβάλλουν… απολύσεις, απελευθέρωση εργασιακών σχέσεων, πλήρη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και ολικό ξεπούλημα της περιουσίας μιας αποικίας χρέους. Το πρόβλημα είναι ότι ορισμένοι εγχώριοι παρανοϊκοί δεν είχαν και δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα με αυτό. Όχι μόνο δεν αντιστάθηκαν, αλλά το θεώρησαν ευλογία για τον τόπο. Για παράδειγμα ο σημερινός πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος της ΝΔ: ο πρώτος έμεινε στην ιστορία ως υπουργός απολύσεων και "δήμιος" χιλιάδων ζωών εργαζομένων και ο δεύτερος δεν ήθελε να του κλέβει ο Τόμσεν τη δόξα των απολύσεων.

Τι θα απογίνουν αυτοί οι "ανώνυμοι μνημονιακοί" χωρίς τη δόση τους; Πως θα νομιμοποιήσουν τη θλιβερή και ακραία ύπαρξή τους τα "τζά(ν)κια" της λιτότητας, της διαπλοκής και των απολύσεων;
Όλοι αυτοί που θεωρούσαν πως τα μνημόνια απέτυχαν επειδή δεν εφαρμόστηκαν σωστά. Αυτοί που την πολιτική σχιζοφρένεια και την καθ' έξιν οικονομική δολοφονία τη βαπτίζουν… “απαραίτητη δημοσιονομική προσαρμογή”.
Αυτοί που βρίσκονται στο μικροσκόπιο, σχεδόν κάθε έρευνας μικρού και μεγάλου ποινικού ή πολιτικού σκανδάλου.
Αυτοί που, στα μνημονιακά χρόνια και με τη βοήθεια καλοπληρωμένων δημοσιογράφων, "για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους, άλλαζαν ακόμα και τη σημασία των λέξεων", (Θουκυδίδου Ιστορίαι, Βιβλίο 3. Κεφάλαιο 82).
Ναι, υπάρχει ακόμα υπαρκτός κίνδυνος για τη χώρα και αυτός δεν προέρχεται από προαιώνιους, εξωτερικούς εχθρούς (οι οποίοι περνάνε την προπαγάνδα τους από γνωστό κανάλι των Νοτίων προαστίων). Ο μοναδικός κίνδυνος είναι η  συντηρητικοποίηση της κοινωνίας και η επιστροφή στην εξουσία των χρεοκοπημένων "βρικολάκων" του παρελθόντος. Το πολιτικό σκέλος της διαπλοκής που ρήμαξε στην κυριολεξία τον τόπο.
Και για να επιστρέψουμε στην αρχική μας ερώτηση: "Ποιος χρεοκόπησε τη χώρα;"
Ο δολοφόνος που επιστρέφει κάθε μέρα επί 8 χρόνια στον τόπο του εγκλήματος. Που ξέρει ότι τον αναγνωρίζεις, που ξέρει ότι είναι ένοχος, αλλά ναι, είναι τόσο θρασύς που συνεχίζει να σου σηκώνει το δάχτυλο και να σε κατηγορεί πως φταις γιατί ζούσες πάνω από τις δυνατότητές σου...

ΥΓ. Και όμως υπάρχουν δυστυχισμένες, νεοφιλελέυθερες ψυχές που πιστεύουν ακόμα πως αν το 2015 δεν είχε χάσει τις εκλογές ο Σαμαράς, θα βγαίναμε πιο νωρίς απ' τα μνημόνια. Με πρωτογενές πλεόνασμα 4,5% όπως είχε συμφωνήσει ο ακροδεξιός πρώην πρόεδρος της ΝΔ και με κατεστραμμένα ασφαλιστικά ταμεία λόγω PSI του μεγάλου Ναπολέοντα της πολιτικής ζωής του τόπου.