Οι Κούκλες

Πριν λίγες μέρες βρέθηκα στις “Κούκλες”. Το live μπαρ της Μαριλού. Όταν τελείωσε το ζωντανό πρόγραμμα, μια γυναίκα από αυτές που μέχρι πριν λίγη ώρα τραγουδούσαν, ανέβηκε στη σκηνή και είπε τα εξής λόγια: «Κοίτα να δεις που έφτασα τα 60, για να έχω δικαίωμα να παντρευτώ».

Περίεργα λόγια, θα σκεφτεί κανείς..

Όχι για μία τρανς γυναίκα, που μέχρι χθες ζούσε στην αφάνεια. Μέχρι εχθές ζούσε με «ψεύτικο» όνομα. Με ένα Δελτίο Ταυτότητας που δεν της ανήκε. Σήμερα, μπορεί επιτέλους η εξωτερική της εμφάνιση να συμβαδίζει με τα επίσημα έγγραφά της. Μπορεί να παντρευτεί, να ταξιδέψει, να εξυπηρετηθεί σε δημόσια υπηρεσία χωρίς να αμφισβητείται η γνησιότητα των εγγράφων της και χωρίς να γίνεται περίγελος για τον περίγυρό της.

Το γεγονός αυτό, αν δεν μας χαροποιεί, τουλάχιστον θα μπορούσε να μας αφήσει αδιάφορους. Όλο αυτό το μίσος, η χολή, η επιφύλαξη και η δυσπιστία που εισέπραξαν τα άτομα αυτά, κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου για την νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου ήταν πέρα και πάνω από κάθε φαντασία.

Γιατί όμως ο ΣΥΡΙΖΑ ασχολήθηκε με μια τόσο μικρή πληθυσμιακή ομάδα; Γιατί έφερε στη Βουλή νομοσχέδιο που αφορά μόνο περί τα 2000 άτομα και το συζήτησε επί τρεις ημέρες στις επιτροπές και άλλες δύο στην Ολομέλεια;

Για τον ίδιο λόγο που ψήφισε τον νόμο για την ιθαγένεια για τα παιδιά δεύτερης γενιάς που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα, για τον ίδιο λόγο που ψήφισε την αποσυμφόρηση των φυλακών, για τον ίδιο λόγο που αναγνώρισε τη νοηματική γλώσσα και τη γραφή Braille ως επίσημες γλώσσες του ελληνικού κράτους, για τον ίδιο λόγο που επέκτεινε το σύμφωνο συμβίωσης και σε ομόφυλα ζευγάρια. 

Μια σειρά δικαιωματικών νομοσχεδίων, που τα περισσότερα από αυτά τον έφεραν σε σύγκρουση με σχεδόν ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο, αλλά και με την Εκκλησία και με μεγάλη μερίδα της κοινωνίας. Αυτό όμως που έκανε ήταν απλά να αναγνωρίσει δικαιώματα σε «αόρατους» συνανθρώπους μας. Αναγνώρισε αυτονόητα – για άλλους – δικαιώματα σε περιθωριοποιημένες κατηγορίες ανθρώπων, που τα είχαν ανάγκη.

Γιατί για την ριζοσπαστική αριστερά και για την Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σχετίζεται άμεσα με το ζήτημα της ισότητας και μάλιστα όχι μόνο την τυπική ισότητα ενώπιον και δια του νόμου, αλλά και την κοινωνικοοικονομική ισότητα. Διότι η ελευθερία δε μπορεί να υπάρξει χωρίς ισότητα και η ισότητα χωρίς ελευθερία.

Η κριτική από το ΚΚΕ ήταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ένα νεοκαπιταλιστικό κόμμα, εξυπηρετεί «τα δικαιώματα του εγωιστή μικροαστού», που έλεγε ο Μαρξ. Γιατί όμως στο στόχαστρο να μπαίνουν αυτοί και αυτές που διεκδικούν περισσότερη ισότητα και όχι αυτοί που αρνούνται να τους τη δώσουν; 

Η σημερινή ριζοσπαστική αριστερά δεν έχει ενστάσεις κατά τις ατομικότητας ούτε κατά των συλλογικών δικαιωμάτων των μειονοτήτων, μειοψηφιών και κατηγοριών που θεωρούνται «παρεκκλίνουσες». Αντίθετα τις υποστηρίζει με όση ισχύ διαθέτει. Είναι κυρίως αυτή η δύναμη που υποστηρίζει τους μετανάστες, τους πρόσφυγες, τους σεξουαλικά «διαφορετικούς»..

Από την άλλη, η Εκκλησία, που από πάντα ένοιωθε ότι απειλείται από τις ελευθερίες των ανθρώπων, εξαπέλυσε μύδρους, για άλλη μια φορά, απέναντι στο διαφορετικό. «Θανάσιμο αμάρτημα» η ομοφυλοφιλία για τον Μητροπολίτη Άνθιμο, αλλά για την ομοφυλοφιλία εντός της εκκλησίας, είπε: «Αυτό είναι άλλο». Και ο νοών νοείτω.

Είναι δεδομένο, ότι είτε είχαν ψηφιστεί οι παραπάνω νόμοι είτε όχι, οι άνθρωποι αυτοί θα συνέχιζαν να υπάρχουν. Θα υπήρχαν όμως στην αφάνεια. Κρυμμένοι, φοβισμένοι, απομονωμένοι, κακοποιημένοι. Βάζω, τον εαυτό μου στη θέση αυτών των ανθρώπων. Μόνο έτσι μπορώ να καταλάβω τη σοβαρότητα αυτών των νομοσχεδίων. Διότι τα δικαιώματα είναι σημαντικά γι’ αυτούς που τα έχουν ανάγκη. Κι ας δυσκολευόμαστε οι υπόλοιποι να κατανοήσουμε των λόγο ύπαρξής τους. Δημιουργούμε μια κοινωνία πιο ίσων, μια γενιά πιο ελεύθερων και αυτό είναι το πιο σπουδαίο.

Ξεκίνησα να λέω για τις “Κούκλες”. Οι “Κούκλες”, λοιπόν, είναι ένας από τους λίγους χώρους, όπου δίνεται δουλειά σε τρανς ανθρώπους. Ένας από τους λίγους χώρους, που όλα αυτά τα χρόνια στέκεται αλληλέγγυα προς τις γυναίκες τρανς ώστε να αποφύγουν την πορνεία και να μπορέσουν να επιλέξουν να βιοποριστούν με άλλους τρόπους. Όπως θα επέλεγε να κάνει και ο καθένας και η καθεμία από εμάς.

 Γράφει η Ειρήνη-Ελένη Αγαθοπούλου 

Πρόεδρος ΔΣ ΚΕΘΙ

τ. βουλεύτρια Κιλκίς