Οι Ιστορίες του μικρού Γιαννάκη

Λόγω εργασίας περνώ τη μισή μου μέρα μαζί με ξένους. Αλλοδαπούς, μη Έλληνες, για να το πω και …της μόδας. Σε διάφορες αποχρώσεις δέρματος. Έχω πιει βότκα με Ρώσους, έχω φάει παέγια με ισπανούς και έχω κάνει πικάντικες συζητήσεις για συνταγές του τσίλι με Ινδούς. Έχω συναγωνιστεί Κινέζους στα «ξυλάκια» (και έχασα), έχω πιει μπύρες με μαύρους, κι έχω μιλήσει για μετενσάρκωση και metal μουσική με Πακιστανούς και Ρουμάνους. Έχω καλούς φίλους άντρες αλλά και …
Αχιλλέα απ” το Κάιρο. Παιδιά μαλάματα όλοι τους. Πάνω απ’ όλα, τους ξένους, χρόνια τώρα, τους έχω δίπλα μου και μ’ έχουν κι εκείνοι. Όλους.
Δε θα διαφωνήσω ασφαλώς ότι κι εκείνοι είναι από τους τυχερούς που έχουν μια αξιοπρεπή εργασία και ζωή, (όπως κι εγώ στην ίδια μου τη χώρα) αντί να πουλούν πειρατικά cd και τσατσάρες στους δρόμους. Και ναι, δεν αγοράζω cd και τσατσάρες, δεν έχω διαρκώς (ίσως καθόλου) διαθέσιμο το υστέρημά μου γι” αυτούς τους «δεύτερης κατηγορίας» ξένους. Μπορεί να καώ στην Κόλαση γι αυτό, αλλά δε βαριέσαι… Ναι, με ξενίζει η ασφυκτική κάποτε παρουσία τους, με αγχώνει η ανέχεια, η κακομοιριά, η απελπισία τους, δε γνωρίζω τί ακριβώς πρέπει να γίνει. Με παραπέμπει σε εικόνες που δεν έζησα, αλλά έμαθα στο σχολείο. Για δικούς μου «άθλιους», δικούς μου μετανάστες. Και μου θυμίζει την αξία που έχουν πράγματα που θεωρώ δεδομένα.
Παρακολουθώ με αηδία τα καμώματα του θλιβερού μορφώματος «Χρυσή Αυγή» σαν να” ναι τάχα ταγμένο (απ’ το …θεό; απ’ το πνεύμα του Κολοκοτρώνη; του Περικλή;) να διαφυλάττει τα όσια και τα ιερά του τόπου μου. Την ασφάλεια και το μεροκάματό μου. Την τιμή και την υπόληψή μου. Τη …χρηστότητα των ηθών. Τη θρησκεία. Την «ορθόδοξη» θρησκεία. Παρέα με μερικούς «σεβάσμιους» γέροντες που χτυπούν στον αέρα το μασούρι με τα κλειδιά του Παραδείσου. Ενός Παραδείσου που με αφήνει παγερά αδιάφορο, αν στις πόρτες του έχει μαυροντυμένους σεκιουριτάδες με παχιά μουστάκια και αλόφρονες ιεροεξεταστές ρασοφόρους με κομποσκοίνια…
Κ.κ Βουλευτές της άκρας Δεξιάς και «σεβάσμιοι» γέροντες οπαδοί ενός Θεού που με τρομάζει και με απωθεί, ίσως με σταυρούς μπήκατε στη Βουλή μας, που ασθενεί βαριά, αφού ασθενεί το έθνος. Αλλά τους άλλους σταυρούς, είτε «ορθόδοξοι», είτε αγκυλωτοί, είτε πλαστικοί γαλανόλευκοι κρατήστε τους μακριά από τους «ξένους», είτε του χρώματος, είτε της θρησκείας, είτε της πατρίδας, είτε της προσωπικότητας.
Τους θέλουμε τους «ξένους». Για να μας θυμίζουν πόσο «λίγοι» είμαστε οι Έλληνες της παρακμής. Κι ότι κάτι πρέπει να κάνουμε γι” αυτό.