ήρωες που είχε κρεμασμένους στον φθαρμένο τοίχο του.
Προσφώνησε τον Μακρυγιάννη και τον Κολοκοτρώνη στρατηγούς, μετά χαιρέτησε τον Καραϊσκάκη και για το τέλος άφησε τον Αθανάσιο Διάκο. Το μυαλό του από καιρό τον είχε προδώσει, κάνοντας τον να πιστεύει ότι ήταν στρατηγός, αντάξιος του Κολοκοτρώνη και του Μακρυγιάννη.
Οι γιατροί ήταν ξεκάθαροι για την διάγνωση. Σχιζοφρένεια με μεγαλομανιακά στοιχεία και υπερτίμηση του «εγώ» του. “Εγώ δεν είμαι ο Θεόδωρος Κυριάκου! Είμαι ο στρατηγός Θεόδωρος, πρώτος ξάδελφος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και συμπολεμιστής του.” Αποτέλεσμα, όταν η κατάσταση ξέφευγε από τον έλεγχο, ο κοινοτάρχης του χωριού ενημέρωνε την αστυνομία και η συνέχεια γνωστή.
Σπάνια δημιουργούσε προβλήματα ή ενοχλούσε!
Αν καμιά φορά η κατάσταση έβγαινε εκτός ελέγχου ήταν από τους ίδιους τους χωριανούς του, στην προσπάθειά τους να κάνουν κάποιου είδους καλαμπούρι. Φυσικά υπήρχαν και αυτοί που τον αγαπούσαν, που τον νοιάζονταν μιας και δεν είχε κάποιον άλλο να τον γνοιαστεί.
Οι χωριανοί του για να τον πειράξουν τον χαιρετούσαν στρατιωτικά, ενώ άλλοτε του ανέφεραν ότι είχε περάσει από το καφενείο ο Κολοκοτρώνης καβάλα στο άλογο του μαζί με τον Μακρυγιάννη και τον έψαχναν!
Τότε αυτός άρχιζε με την φαντασία του να πλάθει διάφορα σενάρια, ενώ οι υπόλοιποι γελούσαν. Ήταν Άνοιξη! Μήνας Μάρτιος!
Ο «τρελό Θόδωρος» όπως τον αποκαλούσαν είχε δυο μήνες που σταμάτησε από μόνος του τη φαρμακευτική αγωγή!
Ήδη η υποτροπή της ψυχικής του κατάστασης ήταν εμφανής! Ήταν απεριποίητος, οι διάφορες μεγαλομανιακές του ιδέες ήταν σε έξαρση, ενώ στο καφενείο τον περίμεναν από νωρίς για να αρχίσουν το «έργο» τους. Η σύμπτωση ήταν ιδανική μιας και την επόμενη μέρα ήταν η 25η Μαρτίου, ημέρα της Ελληνικής επανάστασης, κάτι το οποίο δεν πέρασε απαρατήρητο από κάποιους επιτήδειους.
Τον έπεισαν ότι μια τέτοια μέρα ένας μεγάλος στρατηγός σαν αυτόν έπρεπε να τη γιορτάσει με μεγάλες τιμές, ότι έπρεπε να φορέσει τη στολή του και να κάνει παρέλαση στους δρόμους του χωριού για να τον θαυμάσουν και να τον χειροκροτήσουν όλοι!
Έτσι και έγινε! Αφού φόρεσε την στρατιωτική του στολή, την οποία κάποιοι πρόθυμα του την παρασημοφόρησαν με πώματα αναψυκτικών, στη συνέχεια τον ανέβασαν σε ένα γαϊδουράκι, του έδωσαν ένα ξύλο για σπαθί, του φόρεσαν μια κατσαρόλα στο κεφάλι για περικεφαλαία και άρχισαν να τον περιφέρουν στους δρόμους. Κοροϊδεύοντας του φώναζαν «Ζήτω ο στρατηγός, τιμή και δόξα στον στρατηγό μας».
Ο ίδιος απολάμβανε τη στιγμή της «αποθέωσης του» ή καλύτερα της «αποκαθήλωσής του», δίνοντας και οδηγίες για την κατεύθυνση που έπρεπε να ακολουθεί η πομπή του!
Ο ιερέας και ο κοινοτάρχης παρενέβησαν και σταμάτησαν το ξεφτίλισμά του προστατεύοντάς τον.
Η πραγματική προστασία, τη δεδομένη στιγμή, την οποία χρειαζόταν ήταν σε ένα προστατευμένο και ασφαλές περιβάλλον όπως και έγινε! Είχε περάσει ήδη μια εβδομάδα από την μέρα που κλείστηκε στο ψυχιατρικό νοσοκομείο και άρχισε να λαμβάνει τη φαρμακευτική του αγωγή.
Άρχισε να περιποιείται την προσωπική του υγιεινή, απαντούσε πιο λογικά και συγκροτημένα και είχε αρχίσει να αναγνωρίζει και να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα!
Αφού πήρε τη βραδινή του φαρμακευτική αγωγή πήγε στο δωμάτιό του για να κοιμηθεί. Αργότερα ξύπνησε και αισθάνθηκε μυρωδιές από καπνό και καμένα αντικείμενα! Αντιλήφθηκε ότι στο απέναντι δωμάτιο υπήρχε έντονος μαύρος καπνός καθώς και φωτιά! Άρχισε να τρέχει και να φωνάζει τους υπεύθυνους. Σε ελάχιστα λεπτά η φωτιά είχε ζώσει ολόκληρο το κτίριο! Πολλοί ασθενείς ήταν περικυκλωμένοι και σε κίνδυνο! Η φωτιά ήταν ανεξέλεγκτη! Ήταν πιθανό να υπήρχαν και θύματα!
Τότε ο Θόδωρος, ο «στρατηγός Θόδωρος» για την ακρίβεια αφού προηγουμένως κατάφερε να φορέσει τη στρατιωτική του στολή, τους βροντοφώναξε να μην ανησυχούν συμπληρώνοντας ότι ο στρατηγός Θόδωρος είναι εδώ και έρχεται να τους σώσει! Όρμησε με μιας μέσα στους καπνούς και τις φωτιές. Οι υπόλοιποι λειτουργοί άρχισαν να του φωνάζουν και να τον καλούν να εγκαταλείψει, να βγει γρήγορα έξω. Μάταια όμως! Κανένας στρατηγός δεν εγκαταλείπει τη μάχη και τους στρατιώτες του! Από μέσα από την φωτιά και τους καπνούς που μπαινοέβγαινε έβγαζε παγιδευμένους και ανήμπορους συνθεραπευόμενούς του!
Αποτέλεσμα, είχε βγάλει όλους τους παγιδευμένους πριν ο ίδιος χαθεί μέσα στις φλόγες και τους καπνούς. Όταν κατέφθασε η πυροσβεστική υπηρεσία ήταν δυστυχώς πολύ αργά για τον «στρατηγό», ο οποίος μπόρεσε να σώσει όλους τους «στρατιώτες» του, τους συνθεραπευόμενούς του δηλαδή, αλλά δεν μπόρεσε να σώσει τον ίδιο του τον εαυτό!
Τα «νέα» για το στρατηγό διαδόθηκαν γρήγορα με αστραπιαία ταχύτητα στο χωριό του και σε όλη την ευρύτερη περιοχή. Έγινε πρώτο θέμα σε εφημερίδες και εκπομπές!
Τίτλοι όπως «Ζήτω ο στρατηγός, πολέμησε σαν στρατηγός, αφού φρόντισε να σώσει πρώτα όλους τους στρατιώτες του. Τελικά ο ίδιος δεν τα κατάφερε, σε ευχαριστούμε μεγάλε στρατηγέ μας» δέσποζαν παντού!
Η κηδεία του έγινε την επομένη δημοσία δαπάνη, μιας πολιτείας που δυστυχώς μερίδα αυτής τον χλεύαζε και ειρωνευόταν. Εκεί βρέθηκαν όλοι, κάποιοι από απλή περιέργεια, κάποιοι από αγάπη, κάποιοι για να του πουν ένα ευχαριστώ, άλλοι για να του ζητήσουν ένα συγγνώμη και μια συχώρεση, άλλοι έκλαιγαν και άλλοι χειροκροτούσαν. Μεταξύ αυτών και πολλοί πολιτικοί άρχοντες και αξιωματούχοι, καθώς και ο αρχηγός του στρατού και αξιωματικοί του.
Οι επικήδειοι με τα βαρύγδουπα λόγια έπαιρναν και έρχονταν! Στρατηγό τον ανέβαζαν, ήρωα τον κατέβαζαν. Σύγχρονο Λεωνίδα που δεν εγκατέλειψε στιγμή την άνιση μάχη προσπαθώντας να σώσει ανθρώπινες ψυχές, ένας άλλος Κολοκοτρώνης!
Κάποιοι φρόντισαν και έφεραν από το φτωχικό του όλους τους ήρωές του, τους συμπολεμιστές του για την ακρίβεια, τους οποίους κρατούσαν στα χέρια τους ενώ στη συνέχεια τους εναπόθεσαν στο φέρετρό του.
Ξαφνικά τα σύννεφα έκρυψαν τον ήλιο και άρχισε να βρέχει! Μέχρι και ο ίδιος ο Θεός τον λυπήθηκε, ψέλλισε με λυγμούς και δάκρυα στα μάτια ο ιερέας. Τότε, μια μεγάλη αστραπή φώτισε τον ουρανό και ένα δυνατός εκκωφαντικός θόρυβος ακούστηκε. Ασυναίσθητα όλοι κοίταξαν προς τον ουρανό!
Εκεί διέκριναν μέσα από τα σύννεφα μια ανθρώπινη φιγούρα να φέρει τα στρατιωτικά της ρούχα και να τους χαιρετά στρατιωτικά, χαμογελώντας τους πάνω στο άλογό του. Από πίσω του διακρινόταν να τον ακλουθούν οι μορφές του στρατηγού Κολοκοτρώνη και του Μακρυγιάννη! Όλοι ασυναίσθητα ανταπέδωσαν το στρατιωτικό χαιρετισμό φωνάζοντας «Στο καλό στρατηγέ μας». -
γράφει ο Φίλιππος Φιλίππου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου