Ηταν καλοκαίρι του 2014, όταν τα καραβάνια των προσφύγων ακολουθώντας τις γραμμές του τρένου διέσχιζαν τους Νομούς Θεσσαλονίκης και Κιλκίς για να περάσουν στη γείτονα χώρα.
Ωσπου άρχισαν να μπαίνουν οι φραγμοί από τα διάφορα κράτη-μέλη της Ε.Ε. και όχι μόνο.
Με πρόσχημα τη νομιμοποίηση και την καταγραφή των προσφύγων, ένα ένα τα κράτη έκλειναν τα σύνορά τους, ενώ τα καραβάνια των προσφύγων μέσω των ελληνικών νησιών συνέχιζαν την πορεία τους.
Οι πρόσφυγες, μπαίνοντας στην Ελλάδα, είχαν έναν μόνο προορισμό, την Ειδομένη.
Με το κλείσιμο των συνόρων, ήρθε η συμφωνία με την Ε.Ε. και την Τουρκία και βάσει αυτής της άδικης για τη χώρα μας συμφωνίας η Ελλάδα έπρεπε να σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος του μεταναστευτικού προβλήματος. Ηρθε και ο χειμώνας του 2015.
Δεκαπέντε έως είκοσι χιλιάδες κόσμος στα αντίσκηνα. Ενα απέραντο πεδίο προς εκμετάλλευση, από διακινητές, εμπόρους, διάφορες οργανώσεις, πολιτικούς, εκδρομείς που έρχονταν να δουν το θέαμα…
Ο κόσμος του Κιλκίς άνοιξε τα σπίτια του για να σώσει ζωές, αλλά και να σώσει την αξιοπρέπεια της χώρας μας. Ηταν το χρέος των ανθρώπων του τόπου μας για όσα πέρασαν οι παππούδες μας πριν από 100 χρόνια, για ό,τι έκαναν οι Σύροι τότε ενσωματώνοντας 17.000 Πόντιους που γλίτωσαν από τις πορείες θανάτου του Κεμάλ. Η Ειδομένη ήταν ένα σχολείο για όλους μας. Η λύση για εκείνη την ώρα ήταν η άμεση μεταστέγασή τους σε καταυλισμούς, όπου μπορούσαν να δημιουργηθούν. Η Πολιτεία ανταποκρίθηκε σχετικά σύντομα, με πολλά όμως λάθη και παραλείψεις. Εκεί στους καταυλισμούς το πρώτο διάστημα την παρτίδα την έσωσαν οι ίδιοι οι εθελοντές, ο κόσμος της προσφοράς, οι υγειονομικοί και κάποιες ΜΚΟ (όχι δυστυχώς όλες). Ομως αυτή η λύση των καταυλισμών–γκέτο δεν μπορούσε να πάει μακριά. Η εμμονή της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής για τη δημιουργία καταυλισμών, για πολλούς λόγους είναι ανεξήγητη, όταν η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος διαχείρισης του προβλήματος είναι η ενσωμάτωση στις τοπικές κοινωνίες. Το Κιλκίς όμως δεν τους άκουσε και δεν τους περιμένει. Οι πρωτοπόροι της Ειδομένης, του Χέρσου και της Ν. Καβάλας πήραν την υπόθεση στα χέρια τους και, παρά τους δισταγμούς του υπουργείου, υλοποιούν στο Κιλκίς και στην Παιονία προγράμματα για την ενσωμάτωση των προσφύγων. Τα αποτελέσματα εξέπληξαν και τους πιο δύσπιστους. Εδώ και πέντε μήνες ενσωματώθηκαν 350 πρόσφυγες στην πόλη του Κιλκίς, με έναν υποδειγματικό τρόπο που δεν έδωσε περιθώρια για ρατσιστικές συμπεριφορές στις τοπικές κοινωνίες αλλά ούτε και στα σχολεία. Το όφελος από μια τέτοιου είδους αντιμετώπιση δεν είναι μόνο η ομαλή ένταξή τους, που πρέπει να είναι ο πρωταρχικός στόχος. Η υλοποίηση αυτών των προγραμμάτων προϋποθέτει θέσεις εργασίας με εξειδικευμένο προσωπικό και το κόστος διαβίωσής τους περνάει στους ιδιοκτήτες των ενοικιαζόμενων διαμερισμάτων και στα καταστήματα της περιοχής όπου διαβιούν και όχι στους εργολάβους των καταυλισμών. Η αναλογική κατανομή αυτών των 60.000 προσφύγων, ή του μεγαλύτερου μέρους αυτών, σε όλους τους δήμους της χώρας είναι η ενδεδειγμένη λύση. Η οργάνωση ΟΜΝΕΣ στο Κιλκίς δείχνει τον δρόμο αλλά και τον τρόπο για την ομαλή διαχείριση του μεταναστευτικού προβλήματος στη χώρα. Συντάκτης: Δημήτρης Αγαθόπουλος* *προέδρος Κοινωνίας Πολιτών Ν. Κιλκίς https://www.efsyn.gr/arthro/kilkis-deihnei-ton-dromo-kai-ton-tropo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου